Гарадок Капыль – хоць і размешчаны паблізу раскручанага Нясвіжа, пакуль абдзелены ўвагай турыстаў. Аднак мы ж робім усё на свой капыл, таму не лянуемся і знаходзім цікавосткі ў нібыта самых звычайных месцах!

Гэтая сёння правінцыйная вёска калісьці была мястэчкам, бачыла войны і паўстанні, паразы і перамогі, моц веры і яднання людзей.

Калісьці вёска была зайздросным гандлёвым цэнтрам усёй Мінскай губерні і выхавала апошняга на сённяшні дзень беларускамоўнага кіраўніка краіны.

60 кіламетраў па добрых дарогах на паўднёвы ўсход ад Мінска – і мы ў колішнім логавішчы самай небяспечнай мафіі ў ВКЛ і “гняздзе рэвалюцыйнай заразы” часоў Расійскай імперыі – вёсцы Блонь.

Менавіта ў гэтым мястэчку ў часы Вялікага княства Літоўскага распачынаўся вялікакняскі рачны шлях у Балтыйскае мора. Таму, каб адчуць сябе ў даўнім партовым горадзе, неабавязкова выязджаць за межы Беларусі.

Доўгі час Лучай сярод іншых паселішчаў усходняй Ашмяншчыны нічым не вы-Лучаўся. Пакуль у XVIII стагоддзі тагачасныя гаспадары мястэчка не вырашылі зрабіць тут цэнтр каталіцызму.

Калісьці Друя была беларускім акном у Еўропу (уявіце, адно з гістарычных прадмесцяў гэтага мястэчка цяпер у Еўрасаюзе!), мела яскравы помнік беларускай рукапіснай кнізе, а ў другой чвэрці ХІХ ст. ладзіла ажно тры буйныя кірмашы на год – тады такім не мог пахваліцца больш ніводны беларускі горад!