Футбаліст Міхаіл Цырук: Вілейскі футбол толькі пагаршаецца (ФОТА)

Карэспандэнт vialejka.info наведаў на мінскай кватэры аднаго з лепшых футбалістаў Вілейкі.

– Міхаіл, распавядзіце, чым займаецеся зараз у Мінску? Як Вы паспяваеце жыць у сталіцы і гуляць за Вілейку?

– Скончыў у Вілейцы гімназію №2, пасля чаго паступіў у БНТУ. У 2013 годзе скончыў вучобу і атрымаў спецыяльнасць "горны інжынер”. Па размеркаванні працую ў мінскай прыватнай фірме майстрам. Матчы праходзяць у асноўным па выходных. Вось я і прыязджаю.

– Кім хацелі стаць у дзяцінстве? Як прыйшлі першы раз на футбол?

– Марыў стаць спартоўцам ці футбольным трэнерам. Праз колькі часу замяню на пасадзе Ганчарэнку (усміхаецца). На першую трэніроўку прывёў сябар. Было гэта ў 9 ці 10 год. Трэніроўкі ў Аляксандра Іванавіча Вярбіцкага праходзілі заўжды цікава, рабілі шмат практыкаванняў.

– Які турнір ці матч самы памятны для Вас? Якая самая крыўдная параза?

– У 2003 годзе мы з камандай выйшлі на рэспубліканскі турнір "Скураны мяч”. Спаборніцтвы праходзілі ў Магілёве. Тады мы занялі 5-е месца. Было вельмі радасна. Дарэчы, з той "каманды маладосці” шмат хлопцаў гуляюць са мной у адной камандзе. Усе паразы крыўдныя. Я не люблю прайграваць.

Каманда "Юніёр" з трэнерам

– Ахарактарызуйце вілейскі футбол. Ці ёсць будучыня ў яго?

– На сённяшні дзень сітуацыя з вілейскім футболам толькі пагаршаецца. Няма фінансавання, стадыён у жудасным стане. Жаданне гуляць ёсць, але бываюць выезды за зборную горада, калі едзем за свой кошт. А мы прадстаўляем гонар горада. Ці не так?

– Ёсць чуткі, што зборная Вілейкі апусцілася ў ніжэйшы дывізіён Мінскай вобласці. Ці так гэта?

– Не, на самой справе нам пашанцавала. Адна з каманд не будзе ўдзельнічаць у турніры, і нам знайшлося месца.

– Ці былі запрашэнні ў больш знакамітыя клубы Беларусі?

– Так, былі. Зусім нядаўна адзін з клубаў вышэйшай лігі па футзале запрасіў да сябе на трэніроўкі. Але пакуль, на жаль, не атрымоўваецца. Праца замінае футболу.

– Футбол – гульня камандная. Ці цяжка знайсці паразуменне паміж партнёрамі?

– З касцяком каманды мы гулялі з дзяцінства. Адзін аднаго разумеем з паўслова. Прыемна з імі гуляць.

– Чым займаецеся апроч футбола і працы?

– Праца забірае шмат часу. У вольную гадзіну хаджу ў кіно з маёй дзяўчынай ці з сябрамі ў більярд. Па нядзелях наведваю лазню.

– У Вілейцы на стадыён прыходзяць шмат фанатаў і заўзятараў. Для Беларусі гэта рэдкасць. Якія адчуванні?

– Вельмі прыемна гуляць, калі цябе падтрымліваюць. Былі выпадкі, што заўзятары выбіраліся на выезды. Дзякуй ім за гэта.

– Пажаданні маладым вілейскім футбалістам...

– Любіце футбол, жывіце футболам. І ніколі не прапускайце трэніроўкі.

Паводле vialejka.info