Подарить эмоции со вкусом предлагает Татьяна Зейналова из Докшиц

Яе стартап па вырабе зефірных букетаў упэўнена набірае папулярнасць не толькі сярод жыхароў Докшыцкага раёна, піша dokshitsy.by. Заказы на салодкія падарункі бізнесвумен ужо атрымлівае і з іншых абласцей Беларусі.

– Лепшая рэклама – гэта задаволеныя кліенты, якія дзеляцца эмоцыямі ад маіх работ, – гаворыць Таццяна. – Напрыклад, летась да Дня маці ў адзін дзень прыйшлося вырабіць 750 зефірных цюльпанчыкаў. Амаль да паўночы адстаяла на кухні. На наступны дзень іх трэба было сабраць у букеты. Але мне ўсе гэтыя клопаты падабаюцца.

Па спецыяльнасці Таццяна – прадавец. Хаця, як сама ўспамінае, схільнасці да кулінарыі былі ў яе з дзяцінства. Аднойчы, дзесьці ў дванаццацігадовым узросце, вельмі хацела парадаваць матулю, якая трапіла ў бальніцу. Спякла для яе дражджавы макавы рулет.

– Праўда, цукар забыла пакласці, – смяецца суразмоўца. – І сёння ў сям’і прыгадваюць той эксперымент, вярнуцца да якога вырашыла толькі падчас свайго другога дэкрэтнага перыяду. Спрабавала выпякаць торты. Спачатку для сябе і родных. Потым таксама пайшлі заказы, сярод якіх былі і двух’ярусныя вясельныя. Калі ў Інтэрнэце шукала, як іх упрыгожыць, пастаянна натыкалася на кветкі з зефіру. Зацікавілася. Прадукты для вытворчасці ласункаў у прынцыпе нескладаныя: яблычны сок або пюрэ, яечны бялок, цукар і раслінны заменнік жэлаціну агар-агар. Самым складаным было правільна ўзбіць інгрэдыенты, бо з масы ніяк не атрымліваліся цюльпанчыкі, усё нейкія цыбуліны выходзілі. Як кажуць, “камяком” выйшла не толькі першая кветка, але і, мабыць, сто першая!

Нягледзячы на няўдалыя спробы, Таццяна не апусціла рукі, а давяла справу да канца. Метадам спроб і памылак скрупулёзна вывучала вытворчасць дамашняга зефіру. Цяпер яна ведае, што з яблычнага пюрэ зефір больш падобны на магазінны, а з соку – на пасцілу. Самавыцісканы сок, для вытворчасці якога нават спецыяльна набыла сокавыціскалку, не зусім падыходзіць для вырабаў, бо яго кіслата нейтралізуе якасці агар-агару. Вось пюрэ з запечаных у духоўцы яблыкаў з бацькоўскага саду, што ў вёсцы Дзедзіна, – самае тое.

Між іншым, зефір – гэта славянскае вынаходніцтва. Яго прабацька – руская пасціла. Яе варылі з яблыкаў і мёду. Застылую масу дзялілі на невялікія лустачкі і сушылі. Потым гаспадыні заўважылі, што калі ў яблычнае пюрэ ўвесці трохі яечнага бялку, то выгляд у яго не будзе рудавата-ржавым. Затым замянілі мёд на цукар. Менавіта гэты склад (яблыкі, цукар, узбіты яечны бялок) лічыцца класічным для зефіру. Крыху пазней французы дадалі ў яго ў якасці загушчальніка агар-агар.

Напэўна, самае клапатлівае ва ўсёй справе – гэта збор букетаў. Што трэба для гэтага? Спецыяльныя скрынкі, папера, плёнка, пенаплекс, зубачысткі і шпажкі, стужкі. Акрамя таго, на кожны гатовы выраб прымацоўваецца віншавальная паштоўка, на адваротным баку якой – тэрмін захоўвання прадукцыі. Дарэчы, ён складае два тыдні. І ў гэтым таксама вялікі плюс такіх букетаў.

Збіраць ядомыя падарункі Таццяне дапамагаюць сыны. Старэйшы, Даніла, ужо скончыў школу, але, калі прыязджае дадому, заўсёды рады выручыць матулю. Верны памочнік і чацвёртакласнік Дзяніс.

У бліжэйшых планах Таццяны Зейналавай – навучыцца ствараць, акрамя цюльпанаў, і іншыя кветкі, а таму запісалася на чарговыя курсы па зефірнай фларыстыцы.

Фота dokshitsy.by