«Іду, аглядаюся, каб не накінулася на мяне». Жанчына са Смаргонскага раёна сцвярджае, што сфатаграфавала чупакабру

Гісторыю расказвае «Светлы шлях».

– Спераду худаватая, але зад масіўны.  Нос востры, даўгаваты, не такі, як у рысі ці леапарда. Увесь у нейкіх ружовых плямах, амаль голы, толькі зрэдку шэрсць уздыбленая. Падышла яна да нашай хаты даволі блізка, ад плоту – на метры два. Спакойна так прашпацыравала, быццам на прагулку выйшла. Я так спалохалася, так расхвалявалася, пачала на тэлефон фатаграфаваць. Потым доўга адыходзіла ад убачанага. І сёння супакоіцца не магу: іду, аглядаюся, каб не накінулася на мяне знянацку гэта зверына, – сцвярджае жанчына.

Ірына зазначыла, што  чула пра чупакабру, але ніколі яе не бачыла. Як знайшла фотаздымак у інтэрнэце, адразу заявіла: «Вельмі падобны звер!».

Чупакабра, невядомая навуцы істота, персанаж гарадскіх паданняў, часта становіцца героем мастацкіх фільмаў, серыялаў, кніг і мульцікаў. Дакладных звестак пра яе існаванне няма. Але ж сродкі масавай інфармацыі розных рэгіёнаў час ад часу распаўсюджваюць звесткі відавочцаў, якія нібыта бачылі чупакабру. Часта за яе прымаюць жывёл (сабак, каётаў, лісіц, шакалаў), відазмененых у выніку хвароб або мутацый. Асноўная версія – гэта жывёлы, якія аблыселі ад каросты (па-руску, «чесотки»). Кароставы зудзень правакуе выпадзенне шэрсці ў жывёл, зморшчванне скуры, знясіленне арганізма.

«Чупакарба гэта ці не, але супакоіцца і праз суткі не магу. Як уяўлю, што зноў магу пабачыць, дык аж дрыжыкі па целе бягуць. Калі хто ўбачыць гэту жывёліну, няхай адразу у ЖКГ пазвоніць, яе трэба знішчыць, каб бяды якой не нарабіла».

Галіна АНТОНАВА
Фатаграфіі з сайта shliah.by