Воін-інтэрнацыяналіст з Мядзельшчыны Мікалай Калошка: Не адзін раз смерці ў вочы глядзеў
І сёння памятае Мікалай Іосіфавіч, як яго прызвалі ў армію. Іх, навабранцаў, адразу два месяцы трымалі на так званым каранціне ва Усходнім Казахстане, а пасля накіравалі ў Афганістан.
Як паведамляе “Нарачанская зара”, месцам нараджэння ў Мікалая Калошкі значыцца Казахстан, дзе на той час працавалі бацькі, аднак большая частка яго жыцця прайшла на Мядзельшчыне.
Калі хлопчыку было дзевяць гадоў, іх сям’я пераехала на радзіму бацькі, у Чараўкі. Таму напачатку вучыўся ў мясцовай васьмігодцы, а пасля – у Нарацкай СШ №2.
Калі Мікалай Калошка патрапіў у Кабул (Афганістан), ён служыў вадзіцелем у тапаграфічных войсках. Прысягу прымаў на Дзень Перамогі.
У асноўным вазіў спецыялістаў, якія складалі тапаграфічныя карты, дапамагаў ім, ахоўваў ад душманаў. Здаралася, што хадзіў на заданні з сапёрамі і нават у разведку. Не толькі на замацаваным “Урале-375Н” давялося ездзіць салдату, але і на іншых машынах, а таксама лятаць на верталётах. Дзе вяліся баявыя дзеянні – заўсёды напярэдадні складаліся тапаграфічныя карты.
“Не адзін раз і смерці ў вочы глядзеў, – прызнаецца ветэран. – Але мяне Бог мілаваў: уцалеў і жывым вярнуўся дадому. А вось сябры многія загінулі. Балюча пра гэта ўспамінаць”.
Служыў Мікалай у Афганістане два гады і два месяцы. Пабываў у Кабуле, Кандагары, Газне, Багране, Асадабадзе… З удзячнасцю ўзгадвае пра баявое братэрства, гатоўнасць хлопцаў у любы час падставіць адзін аднаму плячо. І зараз заўсёды спяшаюцца адзін аднаму на дапамогу, узаемавыручку. Мужчынскую дружбу яны ўвогуле дорага цэняць.
У жніўні 1985 года вярнуўся Мікалай Іосіфавіч дадому. Працаваў у розных арганізацыях. Зараз ён – аператар газіфікаванай кацельні ў санаторыі “Прыазёрны”. Там жа працуе палатнай санітаркай і яго жонка Ірына Анатольеўна. У сям’і трое дзяцей. Аляксей і Каця дарослыя, у сына ўжо ёсць свая сям’я. Малодшы Віктар вучыцца ў 8-м класе Нарацкай СШ №2.
Як прызнаецца Мікалай, у яго жыцці ўсё склалася належным чынам. Ёсць работа, сям’я, дзеці, дом. Аднак і з гадамі не забываецца апаленае вайной мінулае. Асабліва вярэдзяць душу ўспаміны напярэдадні Дня памяці воінаў-інтэрнацыяналістаў, прыпамінаецца ўсё да драбніц, але дзяліцца перажытым жадання не ўзнікае.
Паводле “Нарачанскай зары”
Читайте также
